Terugblik 15 november 2007: Nederlandse militairen “gefrustreerd” over de politiek

"Soldaten uit Nederland die deelnemen aan de ISAF-missie zijn “gefrustreerd” over de politiek en willen dat er in Nederland een reëel beeld ontstaat over de missie in Uruzgan."

In Uruzgan werd voornamelijk gevochten. Dit bleek uit een reportage van KRO-verslaggever Bart Nijpels.

Bij Ontbijt TV van de KRO was een vooruitblik op de reportage. De belangrijkste conclusie was dat Nederlandse militairen “gefrustreerd” zijn hoe er in Nederland wordt gedacht over de missie.
Nederlandse militairen “gefrustreerd” over de politiek

Als blogger geef ik eigenlijk nooit of zelden mijn mening op dit weblog? Terwijl een weblog daar toch eigenlijk ook voor is bedoeld?

Ik zat terug te bladeren in de blogs, en vroeg me af: zal het deze keer in Kunduz anders zijn dan in Uruzgan?

Het lijkt me in elk geval van groot belang dat er naast al de situaties geen stress ontstaat.

Ik kan me heel goed dit herinneren. Op een forum (bij een artikel in De Telegraaf) zei de moeder van een militair eens: "Mijn zoon mag niet te veel zeggen, maar als hij straks thuis is, vertelt hij het me toch allemaal."

Zoiets zouden de woorden van mijn eigen moeder ook kunnen zijn.


“Er wordt door de politiek alleen maar gecommuniceerd dat het hier gaat om een wederopbouwmissie terwijl er hier vooral wordt geknokt. Dat vind ik vreselijk. Het gaat hier om jonge mensen, de zonen en dochters van de natie. Als je over hen de beslissing neemt ze naar een gebied als Afghanistan te sturen en hun werk dan niet erkent, dan draait mijn maag zich om,” zegt geestelijk verzorger W. van Wakeren.

Wilco van Wakeren was/is geestelijk verzorger bij de Nederlandse krijgsmacht.

Een militair verklaarde: “Als ik met mijn familie thuis bel dan vragen ze hoeveel schooltjes ik al heb gebouwd. Maar het enige wat we doen is patrouillelopen en vechten.”

(Men zou zich bijna afvragen: hoeveel agenten heb je al opgeleid?)

(Om me heen merk ik dat krantenlezers, deelnemers aan forums, iedereen die de missie min of meer probeert te volgen, achter de militairen staat, en zich afvraagt: wat is nu eigenlijk de werkelijke situatie in Kunduz?) Wordt dit door Hillen en Rosenthal gemeld, of is het een herhaling van wat men al kent van Uruzgan?)